Traducido por Instinto Salvaje
No tenemos otro camino vale la pena caminar, excepto el de la resistencia. El camino de Lambros, el camino de la vida.
HONOR PARA SIEMPRE A LAMBROS FOUNDAS
Hace cuatro años , el aliento de un gran luchador se apagó, mi compañero de la Lucha Revolucionaria, Lambros Foundas. Fue asesinado durante un tiroteo, cuando los miembros de la organización estaban tratando de expropiar un vehículo en Dafni .
Lambros alcazó la madurez en la última parte de la transición política después de la junta y se unió al movimiento anti- autoritario. Participó en los enfrentamientos sociales de la época que se caracterizan por ese espíritu, especialmente después de la junta a través de la cual fue surgiendo la tradición militante, la memoria colectiva de una población sedienta de libertad.
Él maduró políticamente en el amanecer del nuevo siglo, en el que el movimiento radical jadeaba para encontrar un nexo de unión con el pasado a través de las ruinas de la era posterior a la junta con el fin de imprimir su propio modo de caminar en la nueva era de la privatización y el consumismo. Luego, cuando – como ahora – nos esforzamos por entender los impresionantes cambios en la sociedad griega, los cambios que comparado con el presente, se probaron sin dolor. Más tarde se integró en la lucha revolucionaria, donde a través de sus líneas dio la última batalla de su vida.
Lambros deja junto a toda una época. Estos cuatro años de su ausencia, la tierra está experimentando un quiebre doble, político y económico. El sistema bipartidario de la autoridad que fue el pilar del estado después de la junta ha colapsado junto con toda la fiabilidad de su personal político. Al mismo tiempo, se derrumbó toda la estructura económica fundada con la entrada del país en la CE. La tierra se encuentra ahora en un procedimiento de colonización por la elite crédito- monetaria del norte europeo y la producción de riqueza que se vende por sus colaboradores locales. Hoy en día, el fascismo no está a las puertas, ya está aquí. En los niños hambrientos, en los desempleados, en la desesperación, en los escuadrones de asalto, en el terrorismo de Estado ….
Hoy en día, cuatro años después de la muerte de Lambros Foundas, la batalla de la lucha revolucionaria, la lucha del movimiento radical por la libertad y la justicia social es más justo que nunca, porque estamos seguros que estábamos donde se suponía que teníamos que estar antes de que estallara la tormenta fuera, antes de entrar en la oscuridad, en las líneas de la lucha contra el fascismo neoliberal.
Y todo lo que queda, Lambros, es responder a la eterna pregunta, tus últimas palabras : «Y ahora, ¿qué hacemos ? » . Y les dejo la respuesta ensordecedora de raíz en el presente y el futuro, en las almas asustadas y salas de adolescentes . No tenemos otro camino vale la pena caminar, excepto el de la resistencia. El camino de Lambros, el camino de la vida.
*Desde la introducción de Nikos Kazantzakis en «Captain Michalis » .
“…Muchas personas que leen Captain Michalis piensan que tales niños-dichos pequeños hombres, como decimos en Crete-nunca existieron los hombres física y mentalmente fuertes, que aman la vida mucho y ven a la muerte con tal desprecio. ¿Cómo pueden los infieles creer lo que los milagros de fe pueden crear? Se olvidan de que el alma de una persona se vuelve omnipotente cuando es arrastrado por una gran idea. Es miedo cuando, después de amargas pruebas, te das cuenta de que dentro de nosotros hay una fuerza que puede superar la fuerza de un humano. Tienes miedo, porque desde el momento en que te das cuenta de que existe esta fuerza no puedes encontrar más excusas por tus actos sin sentido o cobardes, sobre tu vida perdida, ni echarle la culpa a los demás. Tú sabes ahora que, no es suerte, ni el destino, no es la gente a tu alrededor, sólo eres tu, no importa lo que hagas, no importa en lo que te conviertas, es tu responsabilidad. Y luego te avergüenzas de reír, te avergüenzas de burlarte de sí un alma en llamas pide lo imposible.
Te das cuenta muy bien ahora que este es el valor de lo humano, pedir y el saber que estás pidiendo lo imposible y estar seguro de que llegará, porque sabes que si se da todo, si no escuchas a lo que manda la lógica, pero mantienes tu alma con tus dientes y continúas en la fe, en la terquedad de perseguir lo imposible, entonces el milagro va a suceder, lo que la mente común sin alas no podía adivinar: Lo imposible se hace posible. «
10 de marzo 2014
Kostas Gournas
Prisiones Koridallos
*************************
Revolutionary Struggle case: Text by Kostas Gournas about Lambros Foundas
We have no other path worth walking except the one of resistance. The path of Lambros, the path of life.
HONOUR FOREVER TO LAMBROS FOUNDAS
Four years ago, the breath of a great fighter went out, my comrade of the RevolutionaryStruggle, Lambros Foundas. He was killed during a shoot out, when members of the organization were attempting to expropriate a vehicle in Dafni.
Lambros politically came of age in the late part of the political transition after the junta and joined the anti-authoritarian movement. He participated in social clashes of the period characterized by that special spirit after the junta through which was arising the militant tradition, the collective memory of a population thirsty for freedom.
He came of age politically at the dawn of the new century, there where the radical movement was gasping to find a connecting link with the past through the ruins of the post junta era in order to imprint its own way of walk in the new era of privatization and consumerism. Then when -like now- we struggle to understand the impressive changes in greek society, changes which compared to the present, were proven painless. Later he was integrated into the Revolutionary Struggle where from its lines gave the last battle of his life.
Lambros left together with a whole era. These four years of his absence, the land is experiencing a double bankruptcy, political and economic. The two-party system of authority which was the pillar of the state after the junta has collapsed together with whatever reliability of its political staff. Simultaneously, collapsed the whole economic structure founded with the entry of the country in the EC. The land is now in a procedure of colonization by the monetary-credit elite of the european north and the production wealth is sold out by its local cooperators. Today, fascism is not at the gates, it is already here. In the hungry children, the unemployed, in the desperation, in the raiding squads, in state terrorism….
Today, four years after the death of Lambros Foundas, the battle of the Revolutionary Struggle, the battle of the radical movement for freedom and social justice is more just than ever because we made sure we were where we were suppose to be before the storm broke out, before we entered the darkness, the lines of the struggle against the neo-liberal fascism.
And all that remains, Lambros, is to answer the eternal question, your last words, “And now what do we do?”. And I leave your deafening answer to root in the present and future, in the scared souls and teenager rooms. We have no other path worth walking except the one of resistance. The path of Lambros, the path of life.
*
From the introduction of Nikos Kazantzakis in “Captain Michalis”.
“…Many who read Captain Michalis think that such kids -such little men, as we say in Crete- never existed, neither men so physically and mentally strong, who love life so much and look at death with such contempt. How can the unfaithful believe what miracles faith can create? They forget that a person’s soul becomes omnipotent when swept away by a grand idea. Its scary when, after bitter trials, you realize that inside us is a force that can overcome the strength of a human. You’re scared, because from the moment you realize that this force exists you cannot find excuses any more for your meaningless or cowardly acts, about your lost life, putting the blame on others. You know now that you, not luck, not fate, not the people around you, only you have, no matter what you do, no matter what you become, the responsibility. And then you are embarrassed to laugh, you are embarrassed to mock if a flaming soul asks you for the impossible.
You realize very well now that this is the value of the human, to ask and to know that its asking for the impossible and be sure that it will reach it, because it knows that if it gives it all, if it does not listen to what logic commands, but holds its soul with its teeth and continues in faith, in stubbornness to chase the impossible, then the miracle will happen, which the wingless common mind could not guess: The impossible becomes possible.”
March 10th 2014
Kostas Gournas
Koridallos prisons
*******************
Κείμενο του Κ. Γουρνά για τον Λ.Φούντα
Δεν έχουμε άλλο δρόμο που να αξίζει να βαδίσουμε από αυτόν της αντίστασης. Το δρόμο του Λάμπρου, το δρόμο της ζωής.
ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ
ό τέσσερα χρόνια, έσβησε η πνοή ενός σπουδαίου αγωνιστή, του συντρόφου μου στον Επαναστατικό Αγώνα, Λάμπρου Φούντα. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής, όταν μέλη της οργάνωσης επιχειρούσαν να απαλλοτριώσουν ένα όχημα στη Δάφνη.
Ο Λάμπρος ενηλικιώθηκε πολιτικά στο ύστερο κομμάτι της μεταπολίτευσης και εντάχθηκε στο αντιεξουσιαστικό κίνημα. Συμμετείχε στις κοινωνικές συγκρούσεις της περιόδου που χαρακτηρίστηκαν από εκείνο το ιδιαίτερο πνεύμα της μεταπολίτευσης μέσα από το οποίο αναδύονταν η μαχητική παράδοση, η συλλογική μνήμη ενός λαού που διψούσε για λευτεριά. Ανδρώθηκε πολιτικά στην αυγή του νέου αιώνα, εκεί που το ριζοσπαστικό κίνημα αγκομαχούσε να βρει το συνδετικό κρίκο με το παρελθόν μέσα στα συντρίμμια της μεταπολίτευσης για να αποτυπώσει τη δικιά του περπατησιά στη νέα εποχή της ιδιώτευσης και του καταναλωτισμού. Τότε που -όπως και τώρα- πασχίζαμε να κατανοήσουμε τις θεαματικές αλλαγές στην ελληνική κοινωνία, αλλαγές που τελικά συγκριτικά με το παρόν, αποδείχθηκαν ανώδυνες. Αργότερα εντάχθηκε στον Επαναστατικό Αγώνα όπου από τις γραμμές του έδωσε την τελευταία μάχη της ζωής του.
Ο Λάμπρος έφυγε μαζί με μια ολόκληρη εποχή. Τα τέσσερα αυτά χρόνια της απουσίας του, ο τόπος βιώνει μια διπλή χρεοκοπία, πολιτική και οικονομική. Το δικομματικό σύστημα εξουσίας που υπήρξε στυλοβάτης του μεταπολιτευτικού κράτους έχει καταρρεύσει μαζί με την όποια αξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού της. Παράλληλα, κατέρρευσε ολόκληρο το οικονομικό οικοδόμημα που θεμελιώθηκε με την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Ο τόπος βρίσκεται σε διαδικασία αποικιοποίησης από τη χρηματοπιστωτική ελίτ του ευρωπαϊκού βορρά και ο παραγωγικός πλούτος ξεπουλιέται από τους ντόπιους συνεργάτες τους. Σήμερα, ο φασισμός δεν είναι προ των πυλών, είναι ήδη εδώ. Στα πεινασμένα παιδιά, στους ανέργους, στην απόγνωση, στα τάγματα εφόδου, στην κρατική τρομοκρατία….
Σήμερα, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Λάμπρου Φούντα, η πάλη του Επαναστατικού Αγώνα, η πάλη του ριζοσπαστικού κινήματος για λευτεριά και κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο δικαιωμένη από ποτέ γιατί φροντίσαμε να είμαστε εκεί που έπρεπε πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, πριν εισέλθουμε στο σκότος, στις γραμμές του αγώνα ενάντια στον νεοφιλελεύθερο φασισμό.
Και μένει, Λάμπρο, να απαντηθεί το αιώνιο ερώτημα, τα τελευταία σου λόγια, «Και τώρα τι κάνουμε;». Κι αφήνω τη δικιά σου εκκωφαντική απάντηση να ριζώσει στο παρόν και στο μέλλον, στις φοβισμένες ψυχές και στα εφηβικά δωμάτια. Δεν έχουμε άλλο δρόμο που να αξίζει να βαδίσουμε από αυτόν της αντίστασης. Το δρόμο του Λάμπρου, το δρόμο της ζωής.
*
Από τον πρόλογο του Ν. Καζαντζάκη στον «Καπετάν Μιχάλη».
«…Πολλοί που διάβασαν τον Καπετάν Μιχάλη θαρρούν πως τέτοια παιδιά -τέτοια αντράκια, όπως λέμε στην Κρήτη- ποτέ δεν υπήρξαν, ούτε άντρες τόσο χειροδύναμοι, τόσο ψυχοδύναμοι, που να αγαπούν με τόσοι λαχτάρα τη ζωή και να αντικρίζουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο. Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνερπαθεί από μια μεγάλη ιδέα. Τρομάζει όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου· τρομάζεις, γιατί από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξεις σου, γιατί τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους· ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ότι και αν κάμεις, ότι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.
Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η αξία του ανθρώπου· να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν λιποψυχήσει, αν δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του και εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε θα γίνει το θάμα, που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε θα μπορούσε να μαντέψει: Το αδύνατο γίνεται δυνατό.»
10 Μάρτη 2014
Κώστας Γουρνάς
Φυλακές Κορυδαλλού
*************************
Atene, Grecia: Testo di Kostas Gournas dalla prigione di Koridallos, su Lambros Foundas
Noi non abbiamo una via migliore da percorrere eccetto quella della resistenza. La via di Lambros, la via della vita.
ONORE PER SEMPRE A LAMBROS FOUNDAS
Quattro anni fa, un grande combattente emise il suo ultimo respiro, il mio compagno di Lotta Rivoluzionaria, Lambros Foundas. Fu ucciso durante una sparatoria, quando i membri dell’organizzazione cercarono di espropriare un veicolo a Dafni.
Lambros maturò politicamente nell’ultimo periodo della transizione politica dopo la dittatura militare e si unì al movimento antiautoritario. Ha partecipato agli scontri sociali del periodo, caratterizzati da uno spirito particolare dopo la dittatura, da cui stava sorgendo la tradizione militante, dalla memoria collettiva di una popolazione assettata di libertà.
Lui diventò politicamente maturo all’alba del nuovo secolo, quando c’era un movimento radicale che si sforzava di trovare un collegamento con il passato attraverso le rovine del periodo post-dittatura, per imprimere il suo personale cammino nella nuova era della privatizzazione e del consumismo. Allora – come adesso – lottavano per comprendere i cambiamenti significativi nella società greca, cambiamenti che paragonati con il presente erano veramente indolori. Più tardi Lambros fu integrato in Lotta Rivoluzionaria, dalle cui linee ha combattuto la sua ultima battaglia della vita.
Lambros se n’è andato insieme ad un’intera epoca. In questi quattro anni della sua assenza il paese ha attraversato una doppia bancarotta, politica ed economica. Il sistema bipartitico del potere, che era il pilastro dello Stato dopo la dittatura, ha collassato assieme con tutta l’affidabilità del corpo politico. Contemporaneamente è collassata anche tutta la struttura economica fondata con l’entrata del paese nell’UE. Il paese adesso si trova in un processo di colonizzazione creato dall’èlite del prestito monetario del nord europa, mentre la produzione dei beni è stata venduta dai collaboratori locali. Oggi il fascismo non si trova sulle porte, è già qua. Nei bambini affamati, nei disoccupati, nella disperazione, nelle squadre d’assalto, nel terrorismo di Stato…
Oggi, quattro anni dopo la morte di Lambros Foundas, la battaglia di Lotta Rivoluzionaria, la battaglia del movimento radicale per la libertà e per la giustizia sociale, è maggiore più che mai, perché siamo convinti che eravamo là dove dovevamo essere quando è scoppiata la tempesta, prima che entrassimo nell’oscurità, sulla linea della lotta contro il fascismo neo-liberale.
E tutto quello che rimane, Lambros, è rispondere all’eterna domanda, alle tue ultime parole, “E adesso cosa facciamo?”. E lascio la tua assordante domanda a prendere radici nel presente e nel futuro, negli animi impauriti, nelle stanze degli adolescenti. Non abbiamo una via migliore da percorrere eccetto quella della resistenza. La via di Lambros, la via della vita.
*
Dall’introduzione di Nikos Kazantzakis a “Capitano Michalis”.
“… Molti che leggono il Capitano Michalis pensano che quei bambini – quei piccoli uomini, come diciamo noi su Creta – non siano mai esistiti, come neanche gli uomini così fisicamente e mentalmente forti, che amano così tanto la vita e che sfidano così tanto la morte. Come può una persona senza fede credere quali miracoli la fede è capace di creare? Loro dimenticano che l’animo della persona diventa onnipotente quando viene trascinata da una grande idea. Intimorisce quando, dopo amari tentativi, comprendi che all’interno di noi esiste una forza che può superare la forza umana. Sei intimorito perché dal momento in cui realizzi che questa forza esiste non puoi più trovare scuse per i tuoi atti insignificanti o codardi, della tua vita persa, addossando la colpa agli altri. Adesso sai che tu, né la fortuna, né la fede, né le persone intorno a te, ma solo tu, qualunque cosa faccia, qualsiasi cosa diventi, sei l’unico responsabile. E allora ti mette in imbarazzo ridere, e deridere, quando un animo ardente ti chiede l’impossibile.
Adesso comprendi benissimo che questo è il valore dell’essere umano, di chiedere e di sapere che è una richiesta dell’impossibile, e sii sicuro che è raggiungibile, perché quando si dà tutto, quando non si ascolta quello che la logica comanda, ma si tiene stretto il proprio animo e si continua a credere, testardamente rincorrendo l’impossibile, allora il miracolo avviene, quello che le menti comuni attere non possono comprendere: Il miracolo diventa possibile.”
10 marzo 2014
Kostas Gournas
Prigione di Koridallos