Traducido por Instinto Salvaje
Negación Armada:
La mediocridad mata. Para nosotros no hay un camino intermedio. Quienquiera que se diga que es un anarquista, se enfrenta a un dilema decisivo ya sea para actuar o mantenerse callado y abandonar la anarquía. Porque la anarquía no es posible a través de la legalidad y las palabras trilladas.
(texto inédito de C.C.F.)
1. El simbolismo en las coincidencias
Después de casi dos años, el tercer proceso del Estado contra las C.C.F. está a punto de terminar. El teatro está en la cima de la corte con el acto «sagrado» de la defensa.
El simbolismo de las palabras no es casual. De hecho, para la civilización jurídica se considera la disculpa como un derecho «sagrado» de los acusados. Nos recuerda la confesión de los fieles al sacerdote. Es el momento supremo de la exaltación de la corte, antes del veredicto. Al acusado está obligado a doblegarse a sus jueces (casualemente, en Grecia hay una imagen cristiana del «Hijo de Dios» sobre las cabezas de los jueces. Coincidencia, se deja a la perspicacia de cada uno) y pedir perdón de los pecados criminales cometidos, sobre la gracia o incluso de la reivindicación. En el Lenguaje del simbolismo que siempre hemos preferido los inconoclastas es ser los herejes frente a la justicia de la Inquisición. En el mundo real nosotros somos anarcos-nihilistas y no pediremos perdón a ningún juez.
2. La Encrucijada de la Memoria y la Negación.
Nuestra negativa a pedir disculpas a los jueces no es ciertamente un hecho aislado, sino parte de la historia de las prácticas anarquistas individualistas insurrecionalistas. La experiencia de las épocas anteriores nos ha llevado más cerca de los compañeros del pasado, Emile Henry, Ravachol, Clement Duval, Marius Jacob, Auguste Vailant, Severino di Giovanni y otra docenas de almas eternamente rebeldes.
En épocas pasadas estos compañeros utilizan la sala el tribunal para escuchar la voz de la insurrección y para romper con el miedo a la autoridad. Su «disculpa» han invertido los términos de prisión por la derrota, y los convirtió en una «acusación» contra los jueces, los sacerdotes y las autoridades de la época. Al mismo tiempo, su sonrisa de desprecio frente a la guillotina tallaron una cicatriz indeleble de la negación y a la desobediencia en un mundo de sumsión.
Sin embargo, una satisfacción histórica de los compañeros del pasado sería ingenuo. Además, la única cosa que viene de la satificación es el sacerdocio y los fieles.
Ahora es nuestro momento, y tenemos que afinar nuestros objetivos de hoy.
Hoy no estamos parados necesariamente en una sala de un tribunal para romper los muros de las prisiones. Tecnología Digital Fascista, más alla del cataclismo violento de la imagen dominante de cómputo y la propaganda del régimen, tiene algunas grietas (a pesar de los esfuerzos realizados por las autoridades para protegerse a sí mismos por completo) que han sido «infectados» por la palabra anarquista y su difusión.
¿Por qué en todos los tiempos se de debe descubrir sus negaciones?. No tenemos ninguna razón para aferrarse a una tradición que los presos anarquistas pidan perdón ante sus jueces.
Esas excusas que hasta hace poco eran un gesto radical contra la corte, hoy puede terminar en un archivo adjunto desastroso a la tradición y una santificación del pasado, sin ningún tipo de evolución o perspectiva.
La obsesión con el pasado, su idealización y la imitación de la misma, en lugar de usar la tradición radical y transformarlo en una doctrina «religiosa». Especialmente hoy, cuando una gran parte de la escena anarquista decide utilizar un marxismo exacerbado y fantasías de un levantamiento popular, el ejercito guerrillero anarquista no tiene ninguna razón para seguir la ética política de la propiedad a toda costa quiere presos políticos «suplicando» delante de sus jueces. Todos los tipos de jueces (conservadores, fascistas,demócratas) son representantes de la autoridad institucioanl, y han optado por un lado. No hay margen para el análisis forense, sólo un estado de guerra entre el mundo y los valores que nosotros expresamos. En estos dos años hemos asistido y defendido sin arrepentimiento todos los ataques por la organización, uno por uno.
Hemos puesto de manifiesto las razones por las que fueron ejecutadas, hemos optado por apoyar la lucha anarquista de guerrilla urbana, hemos desmitificado la omnipotencia de la policía, hemos eliminado la unidad conspirativa contra el terrorismo, se ha reafirmado en repetidas ocasiones la NO participación de los otros demandados en la acción armada de las C.C.F., que expresa nuestra solidaridad con otros reclusos en el plano internacional, hemos apoyado públicamente las acciones armadas (por ejemplo,la bomba de la facción clandestina de las C.C.F. contra el director de la prisión de Korydallos), y como resultado se nos acusó, como un acto de venganza del Estado, con la acusación de instigación por el «Proyecto Fénix», y en general no hemos otorgado un mínimo de tregua en la guerra contra el enemigo.
Todas estas son partes de una opción no pacífica para no dar espacio a la calumnia en el lenguaje del enemigo, enlode con mentiras y distorsionen nuestra acción. Nuestras palabras y actitud han escapado de los límites de la sala del tribunal y de la prisión, con la compliciidad de los proyectos de contrainformación y de las redes de traducción anarquistas que lo ha hecho público.
Así que no necesitamos a nivel individual «con «disculpas» personales. Lo que hemos querido decir que seguimos en pie.
3. Permanecer Inclaudicables
Por supuesto, como hemos escrito antes que esta es nuestra posición individual y colectiva, no una nueva verdad sagrada de «super revolucionarias» que no queremos imponerle a nadie. Para aquellos que no se doblegan ante el enemigo y reclaman la acción política y la revuelta anarquista armada , las palabras pueden ser diferente (a veces mucho), pero la consistencia de la acción insurreccional es lo que importa. Así, es el caso de que algunos todavía quieren «pedir disculpas», por algo estético o satisfacción personal, y una ola de insultos y desprecio contra la autoridad judicial es lo que brota, obviamente apoyamos tal elección.
Lo mismo ocurre con los combatientes que a través de su discurso político anulan en esencia a los jueces y dan protagonismo al hecho que la revuelta no puede ser ni juzgado ni encarcelado… Para nosotros surge el verdadero problema cuando algunos, por una parte, desean mantener su perfil anarquista pública y, por otro lado, quieren beneficiarse de las circunstancias atenuantes legales (reconociendo a la autoridad judicial que supuestamente rechazan) y evocan irregularidades juridicas con el fin no sólo para poner de resaltar las manipulaciones de la represión, sino también para obtener sentencias más favorables. Es entonces cuando la autoridad realmente triunfa y se ríe de la ambiguedad de los discursos, las excusas y las contradicciones de sus antguos enemigos.
Porque no hay nada peor que decir como anarquista que ha desatado una guerra contra el Estado y después suplicar clemencia y atenuantes.
Algunos por supuesto pueden obtener de esta manera una libertad con limitaciones o una sentencia más leve. Sin embargo, para nosotros la memoria es el «juez» mas estricto de uno mismo. El recuerdo de la promesa de lo que hemos dicho y lo que hemos hecho. el recuerdo de la promesa de lo que decimos y de lo que vamos a hacer.
Es por eso que no tenemos nada que decir a la corte, pero declaramos que somos ANARQUISTAS DE LAS GUERRILLAS URBANAS INCLAUDICABLES y apoyamos con todas nuestras fuerzas y corazón TODOS LOS ATAQUES DE LAS C.C.F. por los que estamos siendo acusados. Esos ataques son partes de nosotros y nosotros mismos somos partes de los ataques.
Nos negamos a pedir disculpas, a pedir la clemencia, a llamar testigos de la defensa personal (y no política), porque nos negamos a jugar el papel de los oprimidos que se queda en una posición de constante defensa.
No aceptamos la moralidad de la debilidad y la estética de la víctima, que tiene por objeto la defensa.
Estamos cansados de este constante escondite detrás de las palabras que desarman el riesgo de Anarquía por sólo hablar de la presecución política de una ideología. La Anarquía no es una ideología que se pudre en los estantes, es una forma de vida en contra de la legalidad.
El golpe de Estado de terciopelo de la democracia usualmente no necesita procesar las ideas, pero si a las personas que con sus acciones tratan de ser coherentes con sus ideas.
Esto es lo que hemos hecho mediante la creación de una conspiración anarquista de amistad, compañerismo y ataques… Así es como nació la nueva guerrilla anarquista, as es como las C.C.F. continúa existiendo. Nuestros ataques dar golpes a los funcionarios y los símbolos del sistema, destruir los templos del dinero, oficinas de partidos políticos, atacar a los guardias de seguridad privada y empresas de seguridad, colocar bombas en las cárceles, tribunales, centros de detención, a los fascistas, al parlamento, estaciones de policías, iglesias, casas de ministros, enviamos explosivos a embajadas y jefes de Estado, volar vehículos militares y los objetivos militaristas, quemar oficinas del periódico y coches de los periodistas, que elegimos vivir en el lado de fuera de la ley de la vida, lejos de la estética del dinero y la moral de autoridad, contra las ataduras tecnológicas del mundo digital y el rebaño de esclavos, en contra de la cultura del compromiso y la civilización de los animales y la explotación de la naturaleza.
Desde el momento en que elegimos el camino de la guerrilla urbana anarquista, sabíamos de antemano que había una posibilidad de morir en combate o recibir una pena de prisión de larga duración encarcelados. Pero por lo menos, incluso si somos prisioneros de la autoridad en este momento, sabemos que no llevaremos una vida de un esclavo.
Porque cuando el prisionero encuentra una manera de escapar, lo hará, mientras que el esclavo se quedará en su celda, incluso si él encuentra la puerta abierta.
Es por eso que no nos arrepentimos ni un solo momento de nuestra conspiración y de nuestra revuelta. Incluso si somos condenados mil veces por los tribunales de todo el mundo, una y mil veces haríamos lo mismo. Incluso si el tiempo retrocede, una y mil veces, volveríamos a elegir la misma forma de vida, mil veces con más tensión e nclusos más ataques.
4. Contra los relojeros y vendedores de los ideales
Nosotros hemos abandonado totalmente las ilusiones. Sabemos que nuestras palabras no les agradan a muchos. La mayoría preferen fantasear la forma más brillante de la vida, que venden los valores de su mundo, la publicidad de la felicidad en forma de un teléfono celular y en las ruedas del coche último modelo.
Pero nosotros no somos vendedores de los ideales que se esfuerzan por ganar una multitud mayor de consumidores. Tampoco nos hacemos los relojeros para medir el tiempo y nuestras opciones con el reloj de la madurez y el objetivo de las circunstancias de la presunta despertar social. Para nosotros, este es el momento y el lugar es aquí. Hacemos un llamamiento a aquellos que tienen oídos para oír y corazones para sentir. Así es como se crean las posibilidades de un individuo, existencial, violento, la insurreccional armada que establece la verdadera base para el derrocamiento colectivo de lo existente.
Todo lo demás que viene desde la tensión reformista / anti-guerrilla, es la política y excusa para encubrir la inactividad y la suspensión del accionar.
Hoy en día, la guerrilla urbana en Grecia tiene que hacer frente no sólo a la represión estatal de hierro, sino también la tensión de los anarcos-jefes, anti-guerrilla del mediio antiautoritario. Es así como se explica la gran contradicción de nuestros tiempos. Mientras las guerrillas urbanas inclaudicables afirman la responsabilidad de los ataques contra el poder, eliminando la triste tradición de las últimas décadas que presentaron los anarquistas como víctimas permanentes de la represión tras el motivo rídiculo «soy perseguido por mis ideas», «yo era un transeunte…», al mismo tiempo que se enfrentan a la polémica, la margnación y la calumnia de una gran tensión reformista que los parásitos dentro de los círculos anarquistas y que se mueve con velocidad hacia el estilo de vida alternativa, una queja formal, la introversión y el estancamiento dentro del microcosmos de pequeñas islas de falsa libertad. No es casualidad que hoy en muchos casos anarquistas reformistas desarmar las estructuras autoorganizativas (por ejemplo, se pone en cuclillas) y convertirla de un medio de la multiforme lucha a un fin en sí mismo. Pero un posición en cuclillas que se desconecta de la violencia, la acción directa anarquista y se limita a reproducir en sí mismo como una pequeña isla de la libertad, que se convertirá pronto en una subcultura inofensiva, alternativa de estilo de vida pseudo-anarquista. Es así como la práctica de la lucha armada y el sabotaje, se retira y renuncia y triunfa la miseria.
En el contexto de hoy de derrotismo, varios anarcos-jefes afirman que el carácter absoluto e nuestra posición en la corte, permite la abolición de nuestros «derechos» por las autoridades represivas.
La verdad es que porque nos negamos a ceder, hemos elegido el «suicidio legal» porque han matado a un lado la ley moral de nosotros.
La raz´n por la que no nos preocupamos por nuestras convicciones perennes no es el hecho de somos inmunes al cuativerio, pero es el hecho de que lo único que nos interesa, es la continuidad de nuestra insurrección.
Una insurrección que ninguna cárcel y ningún tribunal puede someter.
Así, si durante el último siglo los anarquistas de praxis fueron enviados a las guillotinas y a la horca, hoy se contruyen unidades de aislamiento, alas especiales y las prisiones de alta seguridad. Así, pasamos de la inmediatez del verdugo a la muerte lenta de hormigón, barras de hierro y cerraduras. pero aquí es el lugar donde nos encontramos de nuevo con los compañeros del pasado.
Aquí es el lugar donde se están armando negaciones. Aquí es el lugar donde la terquedad y la conciencia forjan la continuidad de la insurreción. Aquí es el lugar donde guardamos viva la sonrisa de quien se enfrenta al cadalso, aquí es el lugar donde guardamos su voz y sus últimas palabras sin cambios.
«VIVA LA ANARQUÍA»
PARA NOSOTROS NO HAY TREGUA…
QUE NUESTRAS NEGACIONES CONTRA LA SOCIEDAD AUTORITARIA
CONVERTIRÁ EN 1000 CÉLULAS DE GUERRILLEROS ARMADOS
POR LA DIFUSIÓN DE LA INSURRECCIÓN ANARQUISTA
VIVA LA FAI/FRI
¡VIVA LA CONSPIRACIÓN DE LAS CÉLULAS DEL FUEGO!
Miembros prisioneros de la C.C.F.
Polydoros Giorgos
Hatzimihelakis Haris
Tsakalos Christos
Tsakalos Gerasimos
Argyrou Panagiotis
Nikolopoulos Michalis
Nikolopoulos Giorgos
Ekonomidou Olga
Bolano Damianos
Mavropoulos Theofilos
**********************************************
“Arming Negation” – A Communique from the Imprisoned Members of C.C.F. (Greece)
ARMING THE NEGATION
Mediocrity kills. For us there is no middle road. Whoever says is an anarchist, faces a decisive dilemma either to act or to clam up and abandon anarchy. Because anarchy at the tail-end of legality and minced words is not possible.
(unreleased text by C.C.F.)
I. Symbolisms inside coincidences
After almost two years the third trial of the state against the Conspiracy of Cells of Fire is coming to its end. The theatrical show of the court is peaking through the “sacred” act of the apologies.
The symbolism of the words in not coincidental. Indeed for the legal civilization the apology is considered to be a “sacred” right of the accused. It reminds the confession of the worshiper to the priest. It is the supreme moment of exaltation of the judicial authority, before the verdict. The accused is required to kowtow his judges (coincidentally, in greece there is a christian image of the “Son of God” above the judges’ heads. The coincidences are left to each one’s insigh) and beg for the forgiveness of penal sins, for clemency or even for vindication. In the language of symbolisms we have always preferred the heretic iconoclasts instead of the Inquisition’s justice. In the world of reality we are anarcho-nihilists and we are not going to apologize to any judge.
II. Crossroads of memory and negation
Our refusal to apologize to the judges is not, certainly, an isolated moment, but a part of the insurrectionary history of the anarcho-individualists of praxis. The experience of the previous eras brings us today close to comrades from the past, Emile Henry, Ravachol, Clement Duval, Marius Jacob, Vaillant, Severino di Giovanni and tens more eternally insurgent souls.
Back then those comrades were using the court’s stand to make the voice if insurrection heard and to break the fear for the authority. Their “apologies” inverted the terms of the defeat of captivity and transformed into an “indictment” against the judges, the priests and the authority or that time. At the same time their scornful smile in front of the guillotine carved an indelible scar of negation and disobedience in the world of submission.
However, a historical sanctification of comrades of the past would be naive. Besides the only thing that comes from sanctification is pristhoods and worshipers.
Now it is our time and we must sharpen our own challenges in the present.
Today we don’t necessarily need a stand in a court for our voice to break the walls of captivity. The digital technological fascism beyond the violent cataclysm of the dominant picture and the regime’s internet propaganda, has cracks (despite the authority’s efforts to fully shield itself) that are “infected” by the anarchist word and its diffusion.
So, every era must discover its own negations. We have no reason to remain attached to a tradition that wants anarchists prisoners apologizing politically before their judges.
Those apologies that till yesterday have been a radical gesture against the court, today may end up as a bankrupt attachment to the tradition and as a sanctification of the past lacking any evolution or perspective.
The obsession with the past, its idealization and its mimicry, instead of utilizing the radical tradition, they stuffy it and transform it into a “religious” doctrine. Especially nowadays, that a big part of the anarchist scene choses to serve itself reheated marxism and fantasies of popular uprisings, the armed anarchist guerrillas have no reason to follow the ethics of political propriety that absolutely wants political prisoners “apologizing” before their judges. All kind of judges (conservatives, fascists, democrats) are institutional representatives of the authority and have taken sides. There are no margins for dialectic, only a condition of war between the world that they represent and the values that we express. Two years now that we have attended this trial we have defended unrepentantly all the attacks by the organization, one by one.
We highlighted the reasons for which they were carried out, we stood by the choice of the anarchist city guerrilla, we demystified the police’s omnipotence, we tackled the antiterrorist unit’s intrigues, we repeatedly made clear the non-participation of the rest of the accused in the armed action of the Conspiracy of Cells of Fire, we expresses our solidarity to the imprisoned comrades internationally, we supported publicly armed actions (e.g. the bomb of the illegal sector of C.C.F. against the director of the korydallos prisons), which had as a result us being charged, as a retaliation by the state, with the accusation of instigation for the “Phoenix project” and generally we didn’t leave an inch of truce in the war against the enemy.
All these are parts of the non-peaceful choice not to leave the enemy’s language calumniate, muck with lies and distort our action. Our words and stance have escaped the boundaries of the court room inside the prison and with the complicity of radical counter-information projects and of anarchist translating networks became public.
So we don’t need to individually “defend” ourselves with personal “apologies”. What we have said still stands…
III. Remaining Unrepentant
Of course as we have written before this is our individual and collective position, not a new sacred truth of “super-revolutionarity” that we would want to impose to anyone. For those who don’t capitulate with the enemy and take the political responsibility of the armed action and anarchist revolt, words may differ (sometimes a lot), but the consistency of the insurrectional action is what matters. So, in case some still want to “apologize”, even for aesthetic or personal satisfaction, blowing a spate of insults and depreciation against the judicial authority, obviously we support such a choice. The same goes for the fighters who, through their political word, nullify in essence the judges and give prominence to the fact that the revolt can neither be judged nor imprisoned… For us the real problem arises when some, on the one hand wish to maintain their public anarchist profile and, on the other hand, want to benefit from the legal extenuating circumstances (recognized by the judicial authority that they supposedly reject) and evoke legal irregularities in order not only to highlight the manipulations of repression, but also to gain more favorable sentences. It is then when the authority really triumphs and laughs at the haziness, the half-words, the excuses and the contradictions of its former enemies.
Because there is nothing worse than to say as an anarchist that you have unleashed a war against the state and the then beg for clemency and extenuation.
Some of course may gain this way a disabled freedom or a lighter sentence. However, for us memory is the strictest “judge” of ourself. The memory of the promise of what we have said and what we have done. The memory of the promise of what we say and of what we will do.
That’s why we have nothing to say to the court, but to declare ourselves UNREPENTANT ANARCHIST URBAN GUERRILLAS and to support with all our strength and heart ALL C.C.F. attacks for which we are being accused. Those attacks are parts of ourselves and ourself is part of the attacks.
We refuse to apologize, to beg for extenuation, to call witnesses of personal (and not political) defense, because we refuse to play the role of the downtrodden who stays in a position of constant defense.
We do not accept the morality of weakness and the aesthetics of the victim, which seeks defense.
We are tired of this constant hiding behind the words that disarm the risk of Anarchy by just talking about the political persecution of an ideology. Anarchy is not an ideology that rots in bookshelvess, it is a way of life against legality.
The velvet coup of democracy usually does not need to prosecute ideas, but mostly the people who, with their actions, try to be consistent with their ideas.
This is what we have done by creating an anarchist conspiracy of friendship, comradeship, attack… This is how the new anarchist urban guerrilla was born, this is how the Conspiracy of Cells of Fire continues to exist. Our attacks deliver blows to the system’s officials and symbols, destroy temples of money, torch political party offices, attack private security guards and security companies, place bombs at jails, courts, detention centers, fascists, at the Parliament, police stations, churches, houses of ministers, we send explosives to embassies and heads of states, blow up military vehicles and militaristic targets, burn newspaper offices and journalists’ cars, we choose to live in the lawless side of life, away from the aesthetics of money and the morality of authority, against the technological shackles of the digital world and the herd of slaves, against the culture of compromise and the civilization of animal and natural exploitation.
From the moment we chose the path of anarchist urban guerrilla, we knew in advance that there was a chance of dying in a fight or receiving a long-term prison sentence spent in captivity. But at least, even if we are prisoners of authority at the moment, we know that we didn’t lead the life of a slave.
Because when the prisoner finds a way to escape, he/she would do so, while the slave will stay in his cell, even if he finds the door open.
That is why we do not regret a single moment of our conspiracy and our revolt us. Even if we were condemned a thousand times by the courts of the whole world, a thousand times we would do the same. Even if the time went back a thousand times, we would choose the same way of life a thousand times with even more tension and even more attacks.
IV. Against the clockmakers and the vendors of ideals
We have now totally abandoned illusions. We know that our words do not appeal to many. The many prefer to fantasize the glossy way of life, that sells the values of their world, advertising happiness in the form of a cell phone and in the wheels of the lastest car model.
But we are not vendors of ideals that strive to gain a larger crowd of consumers. We are also not clockmakers to measure time and our choices with the clock of the mature and objective circumstances of the alleged social awakening. For us, the time is now and the place is here. We appeal to those who have ears to hear and hearts to feel. This is how the possibilities of an individual, existential, violent, armed insurrection that sets the true basis for the collective overthrow of the existent are created
Everything else that comes from the reformist – anti-guerrilla tension is politics and excuses to cover inactivity and the suspension of acting.
Today, urban guerrilla in Greece has to face not only the iron state repression but also the anarcho-bosses of the anti-guerrilla tension of the anti-authoritarian milieu. This is how the great contradiction of our time is explained.While the unrepentant urban guerrillas claim responsibility for the attacks against power, eliminating the sad tradition of the past decades that presented anarchists as permanent victims of repression behind the ridiculous motive ” I am persecuted for my ideas”, “I was a random passerbyer…”, at the same time they face the polemic, the marginalization and the slander of a great reformist tension that parasites within anarchist circles and that moves with speed towards alternative lifestyle, formal complaining, introversion and self-trapping inside the microcosm of small islands of fake freedom. It is no coincidence that today in many cases reformist anarchists disarm the self-organized structures (eg squats) and convert them from a means 0f the multi-form struggle to an to end in itself. But a squat that disconnects itself from the violent, anarchist direct action and merely reproduces itself as a small island of freedom, will soon become a harmless, alternative subculture of pseudo-anarchist lifestyle. This is how the practice of armed struggle and sabotage retreats and resignation and misery thriumph.
In this today’s context of defeatism, various anarcho-bosses claim that the absoluteness of our position in court, allows the abolishment of our “rights” by the repressive authorities.
The truth is that because we refuse to compromise, we have chosen the “legal suicide” because have firstly killed the moral law within us.
The reason we don’t care about our perennial convictions is not the fact that we are immune to captivity, but the fact that the only thing we are interested in, is the continuation of our insurrection.
An insurrection that no prison and no court can subdue.
So, if during the last century anarchists of praxis were sent to the guillotines and gallows, today they build isolation units, special wings and high-security prisons. So, we went from the immediacy of the executioner to the slow death of concrete, iron bars and locks. But here is the place where we meet again with those comrades from the past.
Here is the place where negations are being armed. Here is the place where stubbornness and conscience forge the continuous insurrection. Here is the place where we keep alive the smile of those who were facing the scaffold, here is the place where we keep their voice and their last words unchanged
“LONG LIVE ANARCHY”…
FOR US TRUCE WILL NEVER COME…
MAY OUR NEGATIONS
AGAINST THE SOCIETY OF AUTHORITY
BECOME 1.000 ARMED GUERRILLA CELLS
FOR THE DIFFUSION OF ANARCHIST INSURRECTION
LONG LIVE FAI/IRF!
LONG LIVE THE CONSPIRACY OF CELLS OF FIRE!
Conspiracy of Cells of Fire/Imprisoned Members’ Cell
Polydoros Giorgos
Hatzimihelakis Haris
Tsakalos Christos
Tsakalos Gerasimos
Argyrou Panagiotis
Nikolopoulos Michalis
Nikolopoulos Giorgos
Ekonomidou Olga
Bolano Damianos
Mavropoulos Theofilos
**********************************
Ελλάδα: “Οπλίζοντας την Άρνηση” – Κείμενο των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
ΟΠΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ
Το μέτριο σκοτώνει. Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που λέει πως είναι αναρχικός βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, ή να πράξει ή να σωπάσει και να εγκαταλείψει την αναρχία. Γιατί Αναρχία απ’ τα μετόπισθεν της νομιμότητας και των μισόλογων δεν γίνεται.
(ακυκλοφόρητο κείμενο της Σ.Π.Φ.)
I. Συμβολισμοί μέσα στις συμπτώσεις
Μετά από περίπου δύο χρόνια, η τρίτη δίκη του κράτους εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς φτάνει στο τέλος της. Η θεατρική παράσταση του δικαστηρίου φτάνει στην κορύφωσή της με την “ιερή” πράξη των απολογιών.
Δεν είναι τυχαίος ο συμβολισμός των λέξεων. Πράγματι, για τον νομικό πολιτισμό, η απολογία θεωρείται “ιερό” δικαίωμα του κατηγορουμένου. Θυμίζει την εξομολόγηση του πιστού στον ιερέα. Είναι η υπέρτατη στιγμή της αποθέωσης της δικαστικής εξουσίας, πριν την απόφαση. Ο κατηγορούμενος καλείται να προσκυνήσει τους δικαστές του (συμπτωματικά, στην ελλάδα πάνω από τα κεφάλια των δικαστών υπάρχει η χριστιανική εικόνα του “Υιού του Θεού”. Οι συμπτώσεις αφήνονται στην οξυδέρκεια του καθενός) και να παρακαλέσει για συγχώρεση των ποινικών αμαρτιών, για επιείκεια, είτε ακόμα και για δικαίωση. Στη γλώσσα των συμβολισμών πάντα προτιμούσαμε τους αιρετικούς εικονοκλάστες απ’ τη δικαιοσύνη της ιεράς εξέτασης. Στον κόσμο του πραγματικού είμαστε αναρχικοί μηδενιστές και δεν πρόκειται να απολογηθούμε σε κανέναν δικαστή.
II. Σταυροδρόμια της μνήμης και της άρνησης
Η άρνησή μας να απολογηθούμε στους δικαστές δεν είναι βέβαια μία αποκομμένη στιγμή, αλλά κομμάτι της εξεγερτικής ιστορίας των αναρχοατομικιστών της πράξης. Η εμπειρία περασμένων εποχών μας φέρνει σήμερα κοντά με τους συντρόφους απ’ το παρελθόν, τον Εμίλ Ανρύ, τον Ραβασόλ, τον Κλεμάν Ντιβάλ, τον Μάριο Ζακόμπ, τον Βαγιάν, τον Σεβερίνο Τζιοβάνι και δεκάδες ακόμα αιώνια εξεγερμένες ψυχές.
Τότε, αυτοί οι σύντροφοι χρησιμοποιούσαν το βήμα του δικαστηρίου για να ακουστεί η φωνή της εξέγερσης και να σπάει ο φόβος της εξουσίας. Οι “απολογίες” τους αντέστρεψαν τους όρους ήττας της αιχμαλωσίας και μετατρέπονταν σε «κατηγορητήριο» ενάντια στους δικαστές, στους παπάδες και στην εξουσία της εποχής. Παράλληλα, το περιφρονητικό τους χαμόγελο μπροστά στη γκιλοτίνα χάραξε ανεξίτηλη ουλή άρνησης και ανυπακοής στον κόσμο της υποτέλειας…
Όμως, θα ήταν αφελής μία ιστορική αγιοποίηση των συντρόφων περασμένων εποχών. Άλλωστε, η αγιοποίηση το μόνο που παράγει είναι ιερατεία και πιστούς.
Τώρα είναι η δικιά μας εποχή και οφείλουμε να ακονίσουμε τις δικές μας προκλήσεις στο σήμερα.
Σήμερα δεν χρειαζόμαστε απαραίτητα το βήμα κάποιου δικαστηρίου για να σπάσει η φωνή μας τα τείχη της αιχμαλωσίας. Ο ψηφιακός τεχνολογικός φασισμός, εκτός από τον βίαιο κατακλυσμό της κυρίαρχης εικόνας και της καθεστωτικής προπαγάνδας του ίντερνετ, διαθέτει χαραμάδες (παρά τις προσπάθειες της εξουσίας να θωρακιστεί πλήρως), που «μολύνονται» από τον αναρχικό λόγο και την διάχυσή του.
Κάθε εποχή, λοιπόν, οφείλει να ανακαλύπτει τις δικές της αρνήσεις. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να μένουμε προσκολλημένοι σε μία παράδοση, που θέλει τους αιχμαλώτους αναρχικούς να απολογούνται πολιτικά ενώπιον των δικαστών τους.
Αυτές οι απολογίες, που μέχρι χθες ήταν μία ριζοσπαστική χειρονομία ενάντια στο δικαστήριο, σήμερα μπορεί να καταλήξουν να είναι μία στείρα προσκόλληση στην παράδοση και μία αγιοποίηση του παρελθόντος δίχως εξέλιξη και προοπτική.
Η εμμονή με το παρελθόν και η εξιδανίκευση και ο μιμητισμός του, αντί να αξιοποιούν την ριζοσπαστική παράδοση, τη συντηριτικοποιούν και τη μετατρέπουν σε «θρησκευτικό» δόγμα. Ιδιαίτερα σήμερα, που ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού χώρου επιλέγει να σερβίρει στον εαυτό του ξαναζεσταμένο μαρξισμό και φαντασιώσεις λαϊκών ξεσηκωμών, οι αναρχικοί ένοπλοι αντάρτες δεν έχουμε κανένα λόγο να ακολουθήσουμε την ηθική του πολιτικού καθωσπρεπισμού, που θέλει οπωσδήποτε τους πολιτικούς κρατουμένους να “απολογούνται” απέναντι στους δικαστές τους. Οι δικαστές όλων των αποχρώσεων (συντηρητικοί, φασίστες δημοκράτες) είναι θεσμικοί εκπρόσωποι της εξουσίας και έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Δεν υπάρχουν περιθώρια διαλεκτικής, παρά μόνο μία εμπόλεμη συνθήκη ανάμεσα στον κόσμο που εκπροσωπούν αυτοί και στις αξίες που εκφράζουμε εμείς.Δύο χρόνια που παραβρεθήκαμε στη συγκεκριμένη δίκη, υπερασπιστήκαμε αμετανόητα όλες τις επιθέσεις της οργάνωσης μία προς μία.
Αναδείξαμε τους λόγους για τους οποίους πραγματοποιηθήκαν, στηρίξαμε για μία ακόμα φορά την επιλογή του αναρχικού αντάρτικου πόλης, απομυθοποιήσαμε την παντοδυναμία της αστυνομίας, στιγματίσαμε τις ραδιουργίες της αντιτρομοκρατικής, αποσαφηνίσαμε επανειλημμένως τη μη συμμετοχή των υπολοίπων κατηγορουμένων στην αναρχική ένοπλη δράση της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους συντρόφους διεθνώς, στηρίξαμε δημόσια ένοπλες ενέργειες (π.χ. βόμβα του παράνομου τομέα της Σ.Π.Φ. στη διευθύντρια των φυλακών κορυδαλλού), με αποτέλεσμα να χρεωθούμε ως αντίποινα από το κράτος την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας στο «σχέδιο Φοίνικας» και γενικότερα, δεν αφήσαμε ούτε ένα εκατοστό ανακωχής στον πόλεμο με τον εχθρό.
Όλα αυτά είναι κομμάτι της ανειρήνευτης επιλογής να μην αφήσουμε τη γλώσσα του εχθρού να συκοφαντήσει, να βρωμίσει με ψέματα και να διαστρεβλώσει τη δράση μας. Ο λόγος και η στάση μας δραπέτευσαν απ’ τα στενά όρια της δικαστικής αίθουσας των φυλακών και με τη συνέργια των ριζοσπαστικών μέσων αντιπληροφόρησης και των αναρχικών μεταφραστικών δικτύων βγήκε δημόσια.
Δεν έχουμε ανάγκη, λοιπόν, να “υπερασπιστούμε” ατομικά τον εαυτό μας με προσωπικές “απολογίες”. Ό,τι είπαμε ισχύει και ο πόλεμος συνεχίζεται…
III. Παραμένοντας Αμετανόητοι
Φυσικά, όπως έχουμε ξαναγράψει, αυτή είναι πλέον η ατομική και συλλογική μας θέση και όχι μια νέα ιερή αλήθεια “υπερεπαναστατικότητας”, που θέλουμε να επιβάλουμε στον οποιοδήποτε. Για αυτούς που δεν συνθηκολογούν με τον εχθρό και αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της ένοπλης δράσης και της αναρχικής εξέγερσης, τα λόγια μπορεί να διαφέρουν (μερικές φορές πάρα πολύ), αλλά η συνέπεια της εξεγερτικής πράξης είναι αυτό που μετράει. Αν κάποιοι λοιπόν θέλουν, ακόμα και για λόγους αισθητικής και προσωπικής ικανοποίησης, να “απολογηθούν” για να εκτοξεύσουν έναν χείμαρρο προσβολών και απαξίωσης ενάντια στη δικαστική εξουσία, προφανώς στηρίζουμε μία τέτοια επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για τους αγωνιστές, που μέσα από τον πολιτικό τους λόγο ακυρώνουν στην ουσία τους δικαστές και αναδεικνύουν πως η εξέγερση ούτε δικάζεται, ούτε φυλακίζεται… Για εμάς, το πραγματικό πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιοι από τη μία θέλουν να διατηρήσουν το δημόσιο αναρχικό προφίλ τους και από την άλλη θέλουν να κερδίσουν (απ’ τη δικαστική εξουσία που υποτίθεται ότι αρνούνται) τα νομικά ελαφρυντικά και επικαλούνται τις νομικές παρατυπίες, με σκοπό όχι μόνο να αναδείξουν τις μεθοδεύσεις της καταστολής, αλλά να πετύχουν και ευνοϊκότερες ποινές. Τότε είναι πραγματικά που η εξουσία θριαμβεύει και γελάει με τις αοριστίες, τα μισόλογα, τις δικαιολογίες και τις αντιφάσεις των πρώην αντιπάλων της.
Γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να λες ως αναρχικός ότι έχεις εξαπολύσει πόλεμο ενάντια στο κράτος και μετά να το ικετεύεις για επιείκεια και ελαφρυντικά.
Κάποιοι βέβαια μπορεί να κερδίσουν έτσι μία ανάπηρη ελευθερία ή μια μικρότερη ποινή. Όμως, για εμάς, η μνήμη είναι ο αυστηρότερος “δικαστής” του εαυτού μας. Η μνήμη της υπόσχεσης αυτών που είπαμε και αυτών που πράξαμε. Η μνήμη της υπόσχεσης αυτών που λέμε και αυτών που θα κάνουμε.
Γι’ αυτό, δεν έχουμε να πούμε τίποτα στο δικαστήριο, παρά μόνο να δηλώσουμε ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΝΤΑΡΤΕΣ ΠΟΛΗΣ και να στηρίξουμε με όλην τη δύναμη και την καρδιά μας ΟΛΕΣ τις επιθέσεις της Σ.Π.Φ., για τις οποίες κατηγορούμαστε. Οι επιθέσεις αυτές είναι κομμάτι του εαυτού μας και ο εαυτός μας είναι κομμάτι των επιθέσεων.
Αρνούμαστε να απολογηθούμε, να ζητιανέψουμε ελαφρυντικά, να καλέσουμε μάρτυρες προσωπικής (κι όχι πολιτικής) υπεράσπισης γιατί αρνούμαστε να υποδυθούμε τον ρόλο του κατατρεγμένου, που βρίσκεται σε διαρκή θέση άμυνας.
Δεν αποδεχόμαστε την ηθική του αδύναμου και την αισθητική του θύματος, που αναζητάει υπεράσπιση.
Βαρεθήκαμε αυτό το διαρκές κρύψιμο πίσω από τις λέξεις, που αφοπλίζουν την επικινδυνότητα της Αναρχίας μιλώντας απλά για πολιτική δίωξη της ιδεολογίας. Η Αναρχία δεν είναι ιδεολογία που αραχνιάζει στα ράφια βιβλιοθηκών, είναι τρόπος ζωής ενάντια στη νομιμότητα.
Το βελούδινο πραξικόπημα της δημοκρατίας συνήθως δεν έχει ανάγκη να καταδιώκει ιδέες, αλλά κυρίως ανθρώπους, που με τις πράξεις προσπαθούν να είναι συνεπείς με τις ιδέες τους.
Αυτό πράξαμε και εμείς, δημιουργώντας μια αναρχική συνωμοσία φιλίας, συντροφικότητας, επίθεσης… Έτσι γεννήθηκε το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης, έτσι συνεχίζει να υπάρχει η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Με τις επιθέσεις μας χτυπάμε τους αξιωματούχους του συστήματος και τα σύμβολα του, καταστρέφουμε τραπεζικούς ναούς του χρήματος, πυρπολούμε κομματικά γραφεία, επιτεθόμαστε σε ιδιωτικούς φύλακες και εταιρείες security, βάζουμε βόμβες σε φυλακές, σε δικαστήρια, σε κέντρα κράτησης, σε φασίστες, σε Βουλή, σε αστυνομικά τμήματα, σε εκκλησίες, σε σπίτια υπουργών, στέλνουμε εκρηκτικά σε πρεσβείες και αρχηγούς κρατών, ανατινάζουμε στρατιωτικά οχήματα και μιλιταριστικούς στόχους, καίμε γραφεία εφημερίδων και αυτοκίνητα δημοσιογράφων, επιλέγοντας να ζήσουμε στην άνομη πλευρά της ζωής, μακριά από την αισθητική του χρήματος και την ηθική της εξουσίας, ενάντια στα τεχνολογικά δεσμά του ψηφιακού κόσμου και τη μάζα των υπηκόων, κόντρα στη κουλτούρα των συμβιβασμών και στον πολιτισμό της εκμετάλλευσης της φύσης και των ζώων.
Απ’ τη στιγμή που διαλέξαμε τον δρόμο του αναρχικού αντάρτικου πόλης, γνωρίζαμε προκαταβολικά την πιθανότητα να συναντηθούμε είτε με τον θάνατο σε μία συμπλοκή, είτε με μια μακροχρόνια ποινή αιχμαλωσίας. Όμως, τουλάχιστον ακόμα και αν αυτήν τη στιγμή είμαστε αιχμάλωτοι της εξουσίας, γνωρίζουμε ότι δεν ζήσαμε σαν σκλάβοι.
Γιατί ο αιχμάλωτος όταν βρει τον τρόπο να αποδράσει, θα το κάνει, ενώ ο σκλάβος ακόμα και αν βρει την πόρτα ανοιχτή, θα μείνει στο κελί του.
Γι’ αυτό, δεν μετανιώνουμε ούτε μία στιγμή της συνωμοσίας και της εξέγερσής μας. Χίλιες φορές να μας καταδικάσουν τα δικαστήρια όλου του κόσμου, χίλιες φορές τα ίδια θα κάναμε. Χίλιες φορές να γύρναγε ο χρόνος πίσω, χίλιες φορές την ίδια ζωή θα διαλέγαμε, με ακόμα πιο πολλές εντάσεις και ακόμη περισσότερες επιθέσεις.
IV. Ενάντια στους ωρολογοποιούς και στους έμπορους ιδεολογιών
Έχουμε εγκαταλείψει πλέον οριστικά τις ψευδαισθήσεις. Γνωρίζουμε πως τα λόγια μας δεν απευθύνονται στους πολλούς. Οι πολλοί προτιμούν να φαντασιώνονται τον ιλουστρασιόν τρόπο ζωής, που εμπορεύεται τις αξίες του κόσμου τους, διαφημίζοντας την ευτυχία σε σχήμα κινητού τηλεφώνου και στις ρόδες του τελευταίου μοντέλου αυτοκινήτου.
Δεν είμαστε, όμως, έμποροι ιδεολογιών για να πασχίζουμε να κερδίσουμε ένα ευρύτερο πλήθος καταναλωτών.Επίσης, δεν είμαστε ωρολογοποιοί για να μετράμε τον χρόνο και τις επιλογές μας με το ρολόι των ώριμων αντικειμενικών συνθηκών και των ξυπνητηριών της υποτιθέμενης κοινωνικής αφύπνισης. Για εμάς, ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος εδώ. Απευθυνόμαστε σε όσους έχουν αυτιά για να ακούσουν και καρδιά για να νιώσουν. Έτσι, δημιουργούμε τις πιθανότητες μιας ατομικής υπαρξιακής βίαιης ένοπλης εξέγερσης, που θέτει τις αυθεντικές βάσεις για τη συλλογική ανατροπή του υπάρχοντος.
Όλα τα άλλα, που προέρχονται από τη ρεφορμιστική – αντιένοπλη τάση, είναι πολιτικαντισμός και φθηνές δικαιολογίες για να καλυφθεί η αδράνεια και η αναστολή της δράσης.
Σήμερα, στην ελλάδα, το αναρχικό αντάρτικο πόλης δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη σιδερένια κρατική καταστολή, αλλά και τη συκοφαντία των αναρχοπατέρων της αντι-ένοπλης τάσης του αντιεξουσιαστικού χώρου. Έτσι εξηγείται και η μεγάλη αντίφαση των ημερών μας. Ενώ οι αμετανόητοι αντάρτες πόλης αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιθέσεων εναντίον της εξουσίας, καταργώντας τη θλιβερή παράδοση των περασμένων δεκαετιών, που εμφάνιζε τους αναρχικούς ως μόνιμα θύματα της καταστολής πίσω από τη γραφικότητα του μοτίβου “διώκομαι για τις ιδέες μου”, “τυχαία πέρναγα από εκεί…”, την ίδια στιγμή συναντούν την πολεμική, την περιθωριοποίηση και τη συκοφαντία από μια μεγάλη ρεφορμιστική τάση, που παρασιτεί εντός των αναρχικών κύκλων και κινείται όλο και πιο πολύ στα πλαίσια του εναλλακτισμού, της καταγγελίας, της εσωστρέφειας και του αυτοεγκλωβισμού στον μικρόκοσμο των νησίδων ψευδοελευθερίας. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα σε αρκετές περιπτώσεις οι ρεφορμιστές αναρχικοί αφοπλίζουν τις αυτοοργανωμένες αντιθεσμίσεις (π.χ. καταλήψεις) και τις μετατρέπουν από μέσο της πολυμορφίας του αγώνα σε αυτοσκοπό. Όμως, μία κατάληψη, που αποσυνδέεται από την βίαιη αναρχική άμεση δράση και απλώς αναπαράγει τον εαυτό της ως νησίδα ελευθερίας, σύντομα θα καταλήξει να μετατραπεί σε μια εναλλακτική ακίνδυνη υποκουλτούρα ενός ψευδοαναρχικού lifestyle. Έτσι, υποχωρεί η πρακτική του ένοπλου αγώνα και του σαμποτάζ και θριαμβεύει η παραίτηση και η μιζέρια.
Σε αυτό το πλαίσιο της ηττοπάθειας των ημερών μας, διάφοροι αναρχοπατέρες μας χρεώνουν ότι με την απολυτότητα της στάσης μας στα δικαστήρια, αφήνουμε την καταστολή να αυθαιρετεί και να καταργεί τα «δικαιώματά» μας.
Η αλήθεια είναι πως ακριβώς επειδή αρνούμαστε τον συμβιβασμό, έχουμε επιλέξει την “νομική αυτοκτονία” γιατί πρώτα έχουμε σκοτώσει την ηθική του νόμου μέσα μας.
Το γεγονός ότι αδιαφορούμε για τις πολυετείς καταδίκες μας δεν γίνεται γιατί έχουμε ανοσία στην αιχμαλωσία, αλλά γιατί το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η συνέχιση της εξέγερσης μας.
Μιας εξέγερσης, που καμία φυλακή και κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να υποτάξει.
Αν, λοιπόν, τον περασμένο αιώνα έστηναν γκιλοτίνες και κρεμάλες για τους αναρχικούς της πράξης, σήμερα χτίζουν απομονώσεις, ειδικές πτέρυγες και φυλακές υψίστης ασφαλείας. Έτσι, περάσαμε από την αμεσότητα του δήμιου στον αργό θάνατο του τσιμέντου, των καγκέλων και των κλειδαριών. Όμως, εδώ είναι που ξανασυναντιόμαστε με τους συντρόφους απ’ το παρελθόν.
Εδώ είναι που οι αρνήσεις οπλίζονται. Εδώ είναι που το πείσμα και η συνείδηση σφυρηλατεί τη διαρκή εξέγερση. Εδώ είναι που κρατάμε ζωντανό το χαμόγελο τους όταν αντικρίζαν το ικρίωμα, εδώ είναι που κρατάμε αναλλοίωτη την φωνή τους και τα τελευταία τους λόγια
“ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ”…
Η ΑΝΑΚΩΧΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΕΜΑΣ…
ΟΙ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ 1000 ΕΝΟΠΛΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
ΖΗΤΩ Η FAI / IRF
ΖΗΤΩ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς / Πυρήνας φυλακής
Πολύδωρος Γιώργος
Χατζημιχελάκης Χάρης
Τσάκαλος Χρήστος
Τσάκαλος Γεράσιμος
Αργυρού Παναγιώτης
Νικολόπουλος Μιχάλης
Νικολόπουλος Γιώργος
Οικονομίδου Όλγα
Μπολάνο Δαμιανός
Μαυρόπουλος Θεόφιλος
*********************************************
GRECIA: “ARMANDO LA NEGAZIONE” – COMUNICATO DAI MEMBRI DELLE CCF DETENUTI
ARMANDO LA NEGAZIONE
La mediocrità uccide. Per noi non esiste una via di mezzo. Chiunque si dichiari anarchico affronta un dilemma decisivo, o agire o tenere la bocca chiusa e abbandonare l’anarchia. Perché l’anarchia fatta di legalità e parole ritrite non è possibile.
(testo inedito delle CCF)
I. Il simbolismo nelle coincidenze
Dopo quasi due anni, il terzo processo dello Stato contro la Cospirazione delle Cellule di Fuoco sta per concludersi. Lo spettacolo teatrale del tribunale è al culmine con il “sacro” atto delle difese.
Il simbolismo delle parole non è casuale. Difatti, per la civiltà legale la difesa è considerata un “sacro” diritto dell’accusato. Rammenta la confessione del fedele al prete. E’ il momento supremo di esaltazione dell’autorità giudiziaria, prima del verdetto. All’accusato viene richiesto di ossequiare i propri giudici (per coincidenza, in Grecia esiste un’immagine cristiana del “Figlio di Dio” sopra le teste dei giudici. La coincidenza è lasciata alla perspicacia di ognuno) e di supplicare il perdono dai peccati penali, la clemenza o anche la giustificazione. Nel linguaggio del simbolismo abbiamo sempre preferito gli iconoclasti eretici alla giustizia dell’Inquisizione. Nel mondo reale siamo anarco-nichilisti e non chiederemo scusa a nessun giudice.
II. Il crocevia della memoria e della negazione
Il nostro rifiuto di chiedere scusa ai giudici non è certamente un momento isolato, ma parte della storia insurrezionale degli anarco-individualisti della prassi. L’esperienza delle epoche precedenti ci porta oggi più vicino ai compagni del passato, Emile Henry, Ravachol, Clement Duval, Marius Jacob, Vaillant, Severino di Giovanni e decine di altre anime eternamente ribelli.
Nelle epoche passate questi compagni usavano l’aula del tribunale per far sentire la voce dell’insurrezione e per spezzare la paura dell’autorità. Le loro “scuse” hanno invertito i termini della sconfitta per prigionia, e le hanno trasformate in un “accusa” contro i giudici, i preti e le autorità di quei tempi. Nello stesso tempo, il loro sorriso sprezzante difronte alla ghigliottina intagliava un indelebile sfregio di negazione e disobbedienza in un mondo fatto di sottomissione.
Tuttavia, una santificazione storica dei compagni del passato sarebbe ingenua. Inoltre, l’unica cosa che deriva dalla santificazione è il sacerdozio e i fedeli.
Adesso è il nostro momento, e dobbiamo affilare le nostre sfide oggi.
Oggi, non dobbiamo necessariamente stare in un’aula del tribunale per rompere i muri della detenzione. Il fascismo tecnologico digitale, aldilà del cataclisma violento dell’immagine dominante e dell’internet propaganda del regime, presenta delle crepe (nonostante gli sforzi fatti dall’autorità per proteggersi completamente) che sono state “infettate” dalla parola anarchica e della sua diffusione.
Perché ogni epoca deve scoprire le proprie negazioni. Non abbiamo motivi per rimanere attaccati ad una tradizione che vuole i detenuti anarchici in perdono davanti ai loro giudici.
Quelle scuse che fino a ieri sono state un gesto radicale contro il tribunale, oggi possono finire in un rovinoso attaccamento alla tradizione e in una santificazione del passato, senza nessuna evoluzione o prospettiva.
L’ossessione per il passato, la sua idealizzazione e l’imitazione di esso, invece di utilizzare la tradizione radicale la richiudono e trasformano in una dottrina “religiosa”. Soprattutto oggi, quando una grossa parte della scena anarchica sceglie di servirsi di un marxismo riscaldato e di fantasie sulla sollevazione popolare, la guerriglia anarchica armata non ha motivi per seguire l’etica della proprietà politica che a tutti i costi vuole i detenuti politici “imploranti” davanti i loro giudici. Tutti i tipi di giudici (conservatori, fascisti, democratici) sono dei rappresentanti istituzionali dell’autorità, e hanno scelto da che parte stare. Non esistono margini per la dialettica, solo una condizione di guerra tra il mondo che coloro rappresentano e i valori che noi esprimiamo. In questi due anni che abbiamo affrontato il processo abbiamo difeso in modo impenitente tutti gli attacchi della organizzazione, uno ad uno.
Abbiamo evidenziato le ragioni per cui sono stati eseguiti, abbiamo scelto di sostenere la guerriglia urbana anarchica, abbiamo demistificato l’onnipotenza della polizia, abbiamo smontato gli intrighi dell’unità antiterrorismo, abbiamo ripetutamente ribadito la non partecipazione degli altri accusati nell’azione armata della Cospirazione delle Cellule di Fuoco, abbiamo espresso la nostra solidarietà al livello internazionale con compagni detenuti, abbiamo sostenuto pubblicamente le azioni armate (es. la bomba del gruppo clandestino delle CCF contro la direttrice del carcere di Korydallos), e come conseguenza siamo stati accusati, come atto di vendetta dello Stato, per istigazione al “Progetto Fenice”, e in generale non abbiamo concesso un minimo di tregua nella guerra contro il nemico.
Tutto questo sono parti di una scelta non-pacifica per non permettere al linguaggio del nemico di calunniare, insozzare con le menzogne e distorcere le nostre azioni. Le nostre parole e le nostre prese di posizione sono evase dai confini del tribunale dentro il carcere, e con la complicità dei progetti di contro-informazione radicale e con le reti di traduzione anarchica sono diventate pubbliche.
Perciò, non abbiamo bisogno di “difenderci” individualmente con “scuse” personali. Quello che abbiamo detto vale ancora…
III. Rimanere Impenitenti
Naturalmente, come abbiamo già scritto, questo è una nostra posizione individuale e collettiva, non una nuova sacra verità della “super-rivoluzionarità” che vorremmo imporre a tutti. Per coloro che non capitolano davanti al nemico e rivendicano politicamente l’azione armata e la rivolta anarchica, le parole possono differire (a volte molto), ma è la consistenza dell’azione insurrezionale quello che conta.
Quindi, in caso qualcuno voglia ancora “scusarsi”, anche per una soddisfazione estetica o personale, inondando d’insulti e di spregi l’autorità giudiziaria, noi ovviamente sosteniamo questa scelta.
Lo stesso vale per i combattenti che, attraverso la loro parola politica, invalidano in essenza i giudici e mettono in risalto il fatto che la rivolta non può essere né condannata né imprigionata…
Per noi il vero problema si pone quando qualcuno da una parte vuole mantenere il suo profilo anarchico pubblico, e dall’altra invece vuole beneficiare di circostanze attenuanti (riconoscendo l’autorità giudiziaria che loro in apparenza rifiutano), e si appellano alle irregolarità giuridiche non solo per sottolineare le manipolazione della repressione, ma anche per ottenere delle sentenze più favorevoli. E’ a questo punto che l’autorità davvero trionfa e ride della nebulosità, delle mezze parole, delle giustificazioni e delle contraddizioni dei suoi ex nemici.
Perché non c’è nulla di peggio che dire come anarchico che hai scatenato la guerra contro lo Stato per poi supplicare la clemenza e le attenuanti.
Alcuni, naturalmente, possono in questo modo ottenere una libertà mutilata o una sentenza più leggera. In ogni modo, per noi il ricordo è il nostro “giudice” più severo. Il ricordo della promessa che abbiamo dato e di quello che faremo.
Per questo motivo non abbiamo nulla da dire al tribunale, ma ci dichiariamo GUERRIGLIERI URBANI ANARCHICI IMPENITENTI, e sosteniamo con tutta la nostra forza e cuore TUTTI gli attacchi delle CCF per cui siamo stati accusati. Questi attacchi sono parte di noi, e noi siamo parte degli attacchi.
Rifiutiamo di scusarci, di supplicare le attenuanti, di chiamare i testimoni di difesa personale (e non politica), perché rifiutiamo di giocare il ruolo degli oppressi che rimangono nella posizione di costante difesa.
Non accettiamo la moralità dei deboli e l’estetica delle vittime, in cerca di difesa.
Siamo stanchi di questo continuo nascondersi dietro le parole che disarmano il rischio dell’Anarchia parlando solo della persecuzione politica di un’ideologia. L’anarchia non è un’ideologia che marcisce negli scaffali dei libri, è un modo di vivere contro la legalità.
Il colpo di velluto della democrazia solitamente non ha bisogno di perseguitare le idee, ma principalmente le persone che con le loro azioni cercano di essere coerenti con le proprie idee.
E’ questo che abbiamo fatto creando una cospirazione anarchica di amicizia, di compagni, di attacchi… In questo modo è nata la nuova guerriglia urbana anarchica, e in questo modo la Cospirazione delle Cellule di Fuoco continua ad esistere.
I nostri attacchi colpiscono i funzionari del sistema e i simboli, distruggono i templi del denaro, bruciano gli uffici dei partiti politici, attaccano le guardie giurate private e le imprese di sicurezza, mettono bombe alle prigioni, tribunali, centri di detenzione, ai fascisti, al Parlamento, alle stazioni di polizia, chiese, case dei ministri, inviano esplosivo alle ambasciate e ai capi dello Stato, fanno esplodere i veicoli militari e le mete militariste, danno fuoco agli uffici dei giornali e alle macchine dei giornalisti, abbiamo scelto di vivere dalla parte della vita senza legge, lontano dall’estetica del denaro e della moralità dell’autorità, contro le catene tecnologiche del mondo digitale e il branco degli schiavi, contro la cultura del compromesso e contro la civilizzazione degli animali e sfruttamento della natura.
Da quando abbiamo scelto la strada della guerriglia urbana anarchica, sapevamo in anticipo che avevamo la possibilità di morire nel combattimento o di essere condannati a lunghi anni di carcere. Però almeno anche se per adesso siamo prigionieri dell’autorità, sappiamo che non abbiamo vissuto una vita da schiavi.
IV. Contro gli orologiai e i venditori degli ideali
Abbiamo totalmente abbandonato le illusioni. Sapiamo che le nostre parole non si appellano ai molti. I molti preferiscono fantasticare su un scintillante stile di vita, che vende i valori del loro mondo, la felicità pubblicitaria sotto forma di cellulari e ruote dell’ultimo modello di macchina.
Ma non siamo dei venditori degli ideali che si arrovellano per ottenere una più larga massa di consumatori. Non siamo neanche degli orologiai che misurano il tempo e le proprie scelte con l’orologio delle circostanze mature e oggettive del presunto risveglio sociale.
Per noi, il tempo è adesso e il luogo è qui. No ci appelliamo a coloro che hanno orecchie e cuore per sentire. In questo modo vengono create le possibilità di un’insurrezione individuale, esistenziale, violenta e armata, che pone le vere basi per un rovesciamento dell’esistente.
Tutto il resto che proviene dalla tensione riformista-antiguerriglia sono politica e scuse per celare l’inerzia e la sospensione dell’azione.
Oggi la guerriglia urbana in Greca deve confrontarsi non solo una ferrea repressione statale, ma anche con gli anarco-boss della tensione antiguerriglia dell’ambiente antiautoritario.
In questo modo si spiega la grande contraddizione dei nostri tempi.
Mentre i guerriglieri urbani impenitenti rivendicano gli attacchi contro il potere, eliminando la triste tradizione dei decenni precedenti, che rappresentava gli anarchici come vittime permanenti della repressione dietro il ridicolo motivo “Sono perseguitato per le mie idee”, “Ero un passante casuale…”, nello stesso tempo devono confrontarsi con le polemiche, la marginalizzazione e le calunnie della grande tensione riformista, che serpeggia negli ambienti anarchici e che si sposta velocemente verso uno stile di vita alternativo, lamenti formali, introversione e auto-intrappolandosi nel microcosmo fatto di piccole isole di falsa libertà.
Non è una coincidenza che gli anarchici riformisti spesso disarmano le strutture auto-organizzate (es. gli squat) e le convertono da mezzi di lotta multiforme in fine a sé stessi. Ma uno squat che si
disconnette dall’azione anarchica diretta, violenta, e si riproduce meramente come una piccola isola di libertà, diverrà presto un innocuo stile di vita pseudo-anarchico, di subcultura alternativa.
In questo modo la pratica della lotta armata e del sabotaggio retrocedono e la rassegnazione e miseria trionfano.
Nell’odierno contesto del disfattismo i vari anarco-boss affermano che l’assolutezza delle nostre posizioni in tribunale, consentono alle autorità repressive di abolire i nostri “diritti”.
La verità è che rifiutando il compromesso abbiamo scelto “il suicidio giuridico”, è perché abbiamo prima ucciso la legge morale dentro di noi.
La ragione per cui non ci preoccupano le nostre perenni condanne non è perché siamo immuni alla detenzione, ma perché l’unica cosa che ci interessa è la continuazione della nostra insurrezione.
Un’insurrezione che nessun carcere e nessun tribunale può soggiogare.
Quindi, mentre nel corso dell’ultimo secolo gli anarchici della prassi sono stati ghigliottinati e impiccati, oggi costruiscono le unità di isolamento, sezioni speciali e carceri di alta sicurezza. Quindi, siamo passati dall’immediatezza del boia ad una morte lenta di cemento, sbarre di ferro e serrature. Ma questo è il luogo dove ci incontriamo di nuovo con questi compagni del passato.
Questo è il luogo le negazioni sono state armate. Questo è il luogo dove la caparbietà e la coscienza forgiano la continua insurrezione. Questo è il luogo dove manteniamo in vita il sorriso di coloro che hanno affrontato il patibolo, questo è il luogo dove manteniamo inalterate le loro voci e le loro ultime parole.
“LUNGA VITA ALL’ANARCHIA”…
PER NOI NON CI SARA’ MAI TREGUA…
CHE LE NOSTRE NEGAZIONICONTRO LA SOCIETA’ DI AUTORITA’ DIVENTINO
1.000 CELLULE DI GUERRIGLIA ARMATA
PER LA DIFFUSIONE DELL’INSURREZIONE ANARCHICA
LUNGA VITA ALLA FAI/FRI!
LUNGA VITA ALLA COSPIRAZIONE DELLE CELLULE DI FUOCO
Cospirazione delle Cellule di Fuoco/Cellula dei Membri Imprigionati
Polydoros Giorgos
Hatzimihelakis Haris
Tsakalos Christos
Tsakalos Gerasimos
Argyrou Panagiotis
Nikolopoulos Michalis
Nikolopoulos Giorgos
Ekonomidou Olga
Bolano Damianos
Mavropoulos Theofilos